کتاب دوست بازیافته اثر فرپ اولمن از نشر ماهی

درباره کتاب دوست بازیافته 
دو دوست هم مدرسه‌ای که یکی یهودی و دیگری از یک خانواده اشرافی آلمان است. آنها ابتدا زندگی به ظاهر آرام و بی‌دغدغه‌ای را می‌گذرانند و دوستان خوبی هستند؛ اما این دوستی دوام چندانی ندارد. کشمکش‌های سیاسی و اجتماعی هانس و کنراد را کم کم از هم جدا می‌کند. سرنوشت یکی تبعید و مهاجرت ناخواسته می‌شود و دیگری رو به ترقی و پیشرفت می‌آورد. اما رویدادهای تکان‌دهنده‌ای همه آنچه که خواننده حدس می‌زند را نقش برآب می‌کند.

خواندن کتاب دوست بازیافته را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟ 
کتاب دوست بازیافته داستانی کوتاه است که می‌توانید در یک روز به راحتی آن را بخوانید. اگر می‌خواهید کتابی بخوانید که در پایانش دهانتان از تعجب و شگفتی باز بماند، این داستان برای شماست. همچنین اگر شک دارید که سیاست و جنگ می تواند بر دوستی‌ها و روابط شخصی و حتی عاطفی آدم‌ها تاثیر گذارد، این کتاب را حتما بخوانید.

در قسمتی از کتاب دوست بازیافته می‌خوانیم: 
«هانس عزیزم نوشتن این نامه چقدر برایم مشکل است. پیش از هر چیز باید این را بگویم که تا چه حد از رفتن تو به امریکا متأسفم. برای تو که آلمان را این قدر دوست داری، شروع زندگی تازه‌ای در امریکا باید بسیار مشکل باشد. و من غصه و ناراحتی تو را از رفتن به چنین کشوری که من و تو هیچ وجه اشتراکی با آن نداریم به‌خوبی درک می‌کنم، اما درهرحال شاید این عاقلانه‌ترین کاری است که می‌توانستی بکنی. آلمانِ فردا با کشوری که من و تو می‌شناختیم بسیار متفاوت خواهد بود. کشوری تازه، و تحت فرماندهی مردی خواهد بود که سرنوشت ما و همهٔ جهان در چند قرن آینده را تعیین خواهد کرد.  تعجب خواهی کرد اگر بگویم که من به این مرد اعتقاد دارم. تنها او می‌تواند سرزمین محبوب ما را از خطر ماتریالیسم و بلشویسم مصون بدارد. تنها به همت اوست که آلمان خواهد توانست آن عظمت اخلاقی را که به دلیل خطاهای خود از دست داده بود، بازیابد. می‌دانم که تو موافق نیستی، اما من جز این راه نجاتی برای آلمان نمی‌شناسم. باید بین استالین و هیتلر یکی را انتخاب کنیم، و من هیتلر را ترجیح می‌دهم. شخصیت و صمیمیت او بیش از حدِ تصورم بر من تأثیر گذاشته است. اخیرا که با مادرم به مونیخ رفته بودم با او آشنا شدم.»  به گفته آرتور کوستلر، روزنامه‌نگار و نوسنده یهودی مجارستانی، «دوست بازیافته» شاهکار اولمن محسوب می‌شود. او عقیده دارد اولمن در این رمان مانند نقاشان چیره‌دست به خوبی می‌دانسته چه چیز را کجای داستان بنشاند تا بتواند تصویری را که می‌خواهد نشان دهد. او اثری همچون سمفونی‌های موتسارت خلق کرده است. باشکوه، غریب با اعتراضی نه همراه با خشم بلکه آکنده از غمی آرام و سرشار از دلتنگی.