کتاب سم هستم بفرمایید اثر داستین تائو از نشر مجازی

همه‌چیز در زندگی جولی، طبق روال و برنامه‌ریزی پیش می‌رود. او برای ده سال آینده‌ی زندگی خود و همسرش سم‌، نقشه‌های بلند‌پروازانه‌ای کشیده و حتی به خوبی می‌داند که برای تعطیلات سال بعد قرار است به کدام کشور سفر کنند. اما حقیقتاً چه‌کسی‌ از آینده خبر دارد؟ یک تصادف دردناک، سم را برای همیشه از جولی می‌گیرد و معنای زندگی را برای او به کلی دگرگون می‌کند. اما تحمل واقعیت همیشه به این راحتی‌ها نیست. جولی نیز نمی‌تواند این حقیقت تلخ را بپذیرد. پس، از شرکت در مراسم سم صرف‌نظر می‌کند؛ لباس‌هایش را دور می‌اندازد و برای از یاد بردن او دست به هر کاری می‌زند. اما خاطرات خوش او با سم و حتی ماجرای دعواهای آخرشان یک لحظه از جلوی چشم جولی کنار نمی‌رود و او را هر لحظه بیشتر در خود غرق می‌کند. داستان من سم هستم، از این هم عجیب‌تر می‌شود چرا که با پیدا شدن یک پیغام از سم در یک دفترچه، حالا دلتنگی جولی چندبرابر نیز شده است. این بی‌قراری تاجایی پیش می‌رود که جولی تصمیم می‌گیرد بار دیگر به شماره‌ی سم زنگ بزند و با شنیدن صدای او روی پیغام‌گیر، کمی به قلبش آرامش ببخشد. اما به محض تماس، صدای خود سم از پشت گوشی می‌آید و با فاصله‌ای کوتاه تماس قطع می‌شود. اما همین تماس کوتاه و موقت، آتش عشق را دوباره در دل جولی شعله‌ور می‌کند و بار دیگر برای تماس با شماره‌ی سم دست‌به‌کار می‌‌شود.  داستان من سم هستم، یک روایت فانتزی و تأثیرگذار درباره‌ی مرگ و از دست دادن است. هیچ‌کدام از ما نمی‌دانیم کدام دیدار، دیدار آخر خواهد بود و بیشتر اوقات مهلت دوباره‌ای نیز برای خداحافظی وجود ندارد. اما خالق این رمان خواندنی، در یک موقعیت ویژه و استثنایی، فرصتی به جولی می‌دهد، تا به این واسطه بار خاطرات خود را سبک‌تر کند. این داستان در سال 2021 منتشر و با استقبال از طرف منتقدان روبه‌رو شد.

کتاب من سم هستم برای چه کسانی مناسب است؟ 
این داستان دل‌نشین و خواندنی را به مخاطبان نوجوان رمان‌های خارجی و علاقه‌مندان به عاشقانه‌های فانتزی پیشنهاد می‌کنیم.

در بخشی از کتاب من سم هستم می‌خوانیم:
وسایلم را که روی صندلی می‌اندازم و می‌نشینم، چند تا برگ از درخت می‌افتد. من و سم در ماه‌های گرم سال عادت‌ داشتیم به این‌جا بیاییم. راستش از روزمرگی‌های دنیا به این‌جا پناه ‌می‌آوردیم. سم که آب‌تنی ‌می‌کرد، من در دفتر یادداشتم مطالبی می‌نوشتم. وقتی چشمانم را می‌بندم، صدای دست‌وپازدنش را می‌شنوم، اما چشمانم را که باز می‌کنم، دوباره خودم را تنها می‌بینم. دیگه به سم فکر نکن. به چیزای دیگه فکر کن. بیشتر وقت‌ها نوشتن باعث‌ می‌شود از فکروخیال خلاص‌ شوم. دفترم را با خودم آورده‌ام، اما برای نوشتن چه‌طوری حواسم را جمع ‌کنم؟ شاید اگر این‌جا طولانی بنشینم، چیزی به ذهنم برسد. نوک خودکارم را روی کاغذ می‌گذارم تا شاید کلمات از ذهنم بیرون ‌بیایند. در مدرسه که راه نوشتن خلاقانه را یاد نمی‌گیریم، پس سعی خودم را می‌کنم. هرگز در کلاس این موقعیت برایم پیش‌ نمی‌آید که هرچه را دوست‌ دارم بنویسم. به‌نظر من نوشتن باید لذت‌بخش باشد، اما انگار معلم‌ها این مسأله‌ی مهم را یادشان ‌رفته. امیدوارم دانشگاه تجربه‌ی بهتری باشد.  منتظرم به‌زودی جواب دانشگاه دستم ‌برسد. انتخاب اولم کالج رید است، جایی که مامانم می‌رفت. هرچند به من اخطار داده ‌بود: «اون‌جا خیلی حرفم خریدار نداره. وقتی بزرگ‌تر شدی، بهت می‌گم قصه از چه قراره، اما اگه دانشگاهش رو در نظر نگیریم، پورتلند معرکه‌س. ازش خوشت‌ می‌آد.» از این‌جا تا پورتلند فقط چهار ساعت راه است، برای همین با رفتنم خیلی از هم دور نمی‌شویم. چند روز قبل که لیست رشته‌هایش را مرور می‌کردم، دیدم کلی دوره‌های آموزشیِ نوشتن خلاقانه برگزار می‌کند و مدرسان این دوره‌ها نویسندگان صاحب‌نام دنیا هستند. به‌نظرم آن‌جا بتوانم به استعدادم پی‌ ببرم و خود واقعی‌ام باشم. اصلاً شاید کتاب بنویسم. متوجه‌ شدم آن‌ها از من نمونه‌کار می‌خواهند. نوشته‌هایی از قبل دارم، اما مطمئن نیستم به دردم می‌خورند یا نه. از آن‌جایی‌که به فکر آینده هستم، باید به فکر نمونه‌کار جدید باشم. یک چیز جدید که آن‌ها را تحت تأثیر قرار دهد، اما اتفاق هفته‌ی گذشته خلاقیتم را از بین ‌برده‌است. باز هم به یاد سم می‌افتم. وقتی نامه‌ی قبولی‌ام را باز کنم، او آن‌جا نیست و هرگز متوجه ‌نمی‌شود که من وارد دانشگاه شده‌ام.

فروشگاه اینترنتی مسترکتابز